آیا درمان باروری می تواند بر فراوانی میگرن تأثیر بگذارد؟

درد و علائم میگرن 29.5 میلیون زن را در ایالات متحده تحت تاثیر قرار می دهد. حدود یک پنجم این افراد از میگرن رنج می برند که با تغییرات هورمونی تشدید می شود. آنها همچنین معمولاً در سنین 20 تا 45 سالگی مبتلا به میگرن می‌شوند. تقریباً نیمی از آنها قبل از پایان سال های باروری خود میگرن را تجربه کرده اند. در ادامه به تاثیر درمان ناباروری بر روی میگرن پرداخته می‌شود.

به عبارت دیگر، بسیاری از زنان در سنین اولیه باروری خود دچار میگرن می شوند و برخی به تغییرات هورمونی حساس هستند. از آنجایی که درمان باروری اغلب به معنای اختلال در هورمون های زنانه است، نتیجه این است که این زنان ممکن است متوجه شوند که تحت مراقبت های کمک باروری بیشتر از میگرن رنج می برند.

درمان باروری می تواند با افزایش دفعات میگرن مرتبط باشد. زنان با سابقه میگرن در مقایسه با زنان بدون سابقه میگرن افزایش فراوانی را گزارش کردند.

اگر تحت درمان باروری هستید و میگرن دارید، به علاوه متخصص باروری، به پزشک متخصص سردرد نیز مراجعه کنید تا میگرن خود را در طول درمان، بارداری و پس از زایمان بررسی کنید.

خبر خوب این است که هیچ چیزی وجود ندارد که نشان دهد میگرن باعث ناباروری می شود، اگرچه میل به مقاربت جنسی ممکن است به دلیل درد سر کم باشد. استرس ناباروری نیز می تواند میل جنسی را کاهش دهد.

هورمون ها و میگرن

نوسانات سطح استرادیول در طول قاعدگی می تواند بر دفعات حملات میگرنی شما تأثیر بگذارد. همچنین، افت استروژن باعث میگرن در 60 درصد زنان می شود. سطوح ثابت هورمون شدت و دفعات میگرن را کاهش می دهد.

استرادیول، استروژن و پروژسترون همگی هورمون هایی هستند که در طول تخمک گذاری و بارداری وجود دارند. درمان های باروری اغلب مقادیر بالاتر از حد طبیعی را برای آماده سازی بدن برای تخمک گذاری چندین تخمک و رحم شما برای کاشت زیگوت آماده می کند.

درمان ناباروری

درمان باروری معمولاً با کمترین روش‌های تهاجمی شروع می‌شود، اما زمانی که این روش‌ها شکست بخورند، ممکن است متخصص از شما بخواهد که IVF را در نظر داشته باشید.

IVF مخفف لقاح آزمایشگاهی است. یک دوره درمانی خاص، تخمدان های شما را تشویق می کند تا بیش از یک تخمک در یک زمان تولید کنند. هنگامی که چندین تخمک “بالغ” شدند، یک دوره درمانی دیگر آنها را برای رهاسازی آماده می کند تا پزشک بتواند آنها را بازیابی کند.

سپس تخمک‌های شما در یک ظرف پتری به اسپرم معرفی می‌شوند و اجازه می‌دهند بارور شوند و به یک زیگوت چند سلولی تبدیل شوند. شما داروهای بیشتری دریافت می کنید تا رحم خود را برای دریافت زیگوت آماده کند و شانس لانه گزینی را افزایش دهد و یک یا دو زیگوت وارد رحم شما شود.

ممکن است به دریافت هورمون های اضافی برای اطمینان از کاشت زیگوت ادامه دهید.

در طول کل پروسه، مقادیر مختلفی از هورمون‌های بارداری را دریافت می‌کنید، اغلب در مقادیری بالاتر از آنچه بدن شما معمولاً تولید می‌کند. اگر شما یکی از زنانی هستید که اغلب هنگام تخمک گذاری از میگرن رنج می برند، می توانید ببینید که چرا این درمان ها می توانند چالش برانگیز باشند.

یکی از بزرگترین مزایای IVF این است که شما دقیقاً می دانید چه زمانی تخمک گذاری و لانه گزینی اتفاق می افتد. همه چیز در عرض چند روز پس از شروع درمان به پایان می رسد. داشتن یک برنامه مشخص به شما این امکان را می دهد که داروهای مخصوص را در صورت نیاز بخورید یا متخصص سردرد شما را تا زمان لانه گزینی در یک برنامه پیشگیری کوتاه مدت قرار دهد.

اگر تریپتان، دیتان یا ژپانت مصرف می‌کنید، پس از کاشت یا زمانی که پزشکتان توصیه می‌کند، باید آن را قطع کنید. متأسفانه، ممکن است لازم باشد از NSAID ها اجتناب کنید زیرا می توانند در کاشت تداخل ایجاد کنند. با پزشکان باروری و سردرد خود برنامه‌ای برای کاهش درد میگرن در زمانی که از مصرف دارو جلوگیری می‌کنید، تنظیم کنید. همیشه هر گونه تغییر دارویی را ابتدا با پزشک خود در میان بگذارید.

پس از زایمان

پس از تولد نوزاد، حدود 30 تا 40 درصد از تازه مادران در هفته اول پس از زایمان سردرد را گزارش می کنند، از جمله زنانی که هرگز میگرن نداشته اند.

افسردگی پس از زایمان (PPD) در مادران مبتلا به میگرن نسبت به کسانی که از میگرن رنج نمی برند، خطر بیشتری دارد. شما ممکن است بیشتر در معرض اضطراب و سایر مسائل مربوط به سلامت روان باشید، به خصوص اگر از میگرن همراه با اورا رنج می برید.

PPD می تواند تا یک سال پس از زایمان رخ دهد، اگرچه معمولاً در ماه اول متوجه آن می شوید. افراد مبتلا به میگرن نسبت به جمعیت عمومی شانس بیشتری برای ابتلا به افسردگی دارند.

علائم PPD عبارتند از:

• احساس بی قراری یا آشفتگی
• احساس غم و اندوه یا اضطراب
• مشکل در مراقبت از خود یا کودک
• خستگی
• فقدان اشتها

• مشکل خواب
• تغییرات سریع وزن
• احساس گناه یا بی ارزشی
• عدم ارتباط با نوزاد
• افکار آسیب رساندن به خود یا نوزاد